Eine haarsträubende Geschichte aus Netstal:

Text und Foto von Hans Speck

Vorgeschichte:

Man sieht sie sehr gut, die schwarze Hand mit dem abgehackten Unterarm, die mitten in der Ädiwand je nach Witterung erkennbar ist. Vor allem, wenn die Felsen feucht sind, sieht man das Felsengebilde richtig gut. Die Ädiwand befindet sich rechts von der Altigerrunse in Richtung Näfels. Auch hier stürzen im Winter und vor allem im Frühling Staub- und Grundlawinen über die Felsen des Wiggis donnernd ins Tal. Im Sommer und Herbst nach starkem Gewitterregen sieht man jeweils einen mächtigen Wasserfall, der nach rund zweihundert Metern in die Ädirunse mündet.

Kürzlich habe ich beim sogenannten «Tatschgade» einen mir bekannten Ur-Netstaler angetroffen. Wir haben uns über Gott und die Welt unterhalten, als dieser urplötzlich das Thema wechselte. «Hast du die schwarze Hand oberhalb der Ädirunse auch schon gesehen?», fragte er mich geheimnisvoll. Es mussten erst 70 Jahre vergehen, bis ich auf dieses Naturphänomen mitten in der Ädiwand in Netstal aufmerksam gemacht wurde. «Siehst du den Daumen der schwarzen Hand? Er zeigt Richtung Altiger. Die anderen vier Finger zeigen nach oben Richtung Wiggisalpeli. Von der Hand an abwärts erkennt man den Unterarm, der am Fusse der Wand endet». Als ich mich wieder meinem Gesprächspartner zuwandte, stand dieser kreideweiss wie ein Leintuch neben mir. Ich fragte ihn, ob es ihm nicht gut gehe. Da sagte er zu mir: «Hans, ich erzähle dir jetzt eine Geschichte, die von Generation zu Generation weitergetragen wurde. Ob diese haarsträubende Geschichte wirklich passiert ist, kann niemand mehr sagen.

Die Geschichte:
Ganz früener hät’s z’Netschtel es paar Familene kha, wo ä chliis Wisegländ am Fuess vum Wiggis bewirtschaftet händ. Ä einer vu dene Wiseflächene het me «z’Güetli» gseit. Sächs Milchchüe, vier Geiss und es paar Hüender händ am Puur und siner Famili z Gäld iipraacht. Als Sälbsternäärer händs immer gnueg zässe kha. Si händ füüf Chind kha und wänn de füüf Chind, drii Buebe und zwei Meitli, näbänand gstande sind, hät das präzis uusgsii, we wänn füüf Orgelepfiife näbenand stuu würded. Oder we d’ Note: Do, Re, Mi, Fa, So und äs La isch au schu underwegs gsii.

Allerdings sig das eender ä Betriebsuufall gsii, hät  dr Puur i dr Dorfbeiz ä sine Suufkumpaane verzellt. Mee Chind wäred eigetli uss finanzielle Gründe schlicht und eifach nüd dinne gläge. Warum jetz wieder eis underwägs sig, wüssi er au nüd, hätt er, schu wagger bsoffe, bi sine Suufkumpane uusposuunet. De händ all bi siner Uussaag äso komisch glächlet. Schu lang isch  nämmli im Dorf verzellt worde, d’Püüri häg äs Gschleigg mit dem Chnächt. D’ Püüri sälber häg das ä irne Koleginne, alles bekannti Netschteler Rätschbäsäne, verzellt. De Gschicht hätt natürli schnäll im Dorf d’Rundi gmacht. Au d’Manne sind irne Wiiber i punkto Räubergschichte nüd zrugggschtande.

Dr Chnächt sig ä desertierte, ehemalige Soldat vu dr Armee vum russische General Suworow gsii, hätt me im Dorf verzellt. Niemert häg der Purscht je eimal im Dorf gsii. Er sig ä Deserteur und häg sini Kollege, wo gäge d’ Franzose kämpft händ, eifach hoggäluu. Verschteggt häg sich der komischi Kauz wäred de Kämpf inere Felsnische zwüsched em Altiger und dr Ädiruus. Ernäärt häg er sich mit gstolne Eier und Hüender, won er eifach dr Grind umträät häg und au vu Gmües und Frücht. Er häg käs Wort Tüütsch chänne, sig aber suscht ä gäbige und vor allem ä hübsche Maa gsii, hätt’s gheisse. Drum isch es ä kä Zuefall gsii, dass immer mii Fraue uss em Dorf i Richtig Mettlesee spaziert sind, i dr Hoffnig, si chäned der russisch Adonis ämaal gseeh. Es isch ä richtigs Gläuf druus worde.

Wo rund um ds Dorf Netschtel ä bluetigi Schlacht zwüsched dä Franzose und dä Russe stattgfunde häg, häg niemert gmerggt, we der Russ bi all dem Durenand uss dr kämpfende Truppe abdampfet sig. Wo dr ganz Chriegszauber dä verbii gsi sig, häg sich dr Anatoli, äso hätt er gheisse, wider uss sim Loch usegwaaget. Will er überhaupt nüüt me kha hätt as äs paar Lümpe, wo sine Körper bedeggt händ, und er sich über Munet nu vu dem ernäärt hätt, wo em d’Natur potte hätt, häg dr Anatoli uusgsii wen äs Chnochgrüscht, äsoo mager. Aber ä schüüne und draatige Körper häg er kha, uni äs Gramm Fett und trotzdem Mussgle we dr Herkules, händ d’Fraue im Dorf gschwärmet, und drunder hägs sogar äs paar elteri Semester kha, äs paar drfuu sogar uuni Zänd - äs Mannsbild, wo ä jeder Frau ällei schu vum Aaluege fascht d’ Auge zum Chopf usekiiet sind. Das Mannsbild isch dä au ä üüserer Püüri uufgfalle, aber drfuu später.

Ämal ämäne schüne Tag, es hätt ja müese äso chuu, hätt nä dr Puur under dr Ädiwand i siner Felsnische uufgstöberet. Schu lang hät er dr Maa gsii kha und Spaziergänger händ nä uff nä uufmerggsam gmacht. «Das wär doch eine für i Gade», hätt er tänngt, «ä Chnächt, wo cha zuelange.» Eines Tages hätt nä dr Puur det im «Güetli» aatroffe. Will der Puur weder Russisch noch einigermaasse Hochtüütsch hät chänne rede, und dr Russ nu Bahnhof verschtande hätt, händs halt aagfange, mit Händ und Füess mitenand z kommuniziere. Irgendwie hätt dä dr Anatoli begriffe, was dr Puur vu im hät welle. Gmeinsam sinds i Gade übere gange, und das isch dr eigetli Aafang vu dr ganze Gschicht.

Äm Aafang isch es füre Puur schu müesam gsii, äm Aanatoli biizbringe, war er alles sött mache: Gade uusmischte, d Chüe mälche, mit erä Sägäze z Gras meie, zette und worbe und so wiiter und so fort. Wuche, Münet und Jaar sind verbii gange. Es isch em Puur nüd uufgfalle, we der Anatoli sini Frau wene buusige Spatz aaglueget hätt. D Püri sälber aber hät schnäll gmerggt, dass dr bäumig Russ äs Aug uff si gworfe hät. Sie hät alli Waffe vunere Frau iigsetzt, und was sie ä wiiblichä Reiz z’büüte kha hätt, isch beachtlich gsii: gwaltigi Rundige, ä schüüs Gsicht, vollni Lippe, wunderschüüni blaui Auge wene Bärgsee, längi schwarzi Haar; churz gseit: äs Prachtswiib.

Im Purehuus uff em «Güetli» hätts zwüsched dr Püüri und äm Anatoli richtig aagfange chnischtere, und ämäne schüüne Abed, wo dr Puur mit sine Suufkumpane im «Hore» sini Lampe gfüllt hätt, hätt d Püüri d Glägeheit gnutzt und hätt ihre Chnächt Anatoli im Gade uufgsuecht. Im Gade häged de zwei nüd lang gfagglet. Si händ nüd gmerggt, we Stund um Stund vergange isch, und dr Puur zu später Stund chatzgegelvoll hei chu isch. Und der isch äsoo voll gsii, as er nüd gmerggt hätt, was im Gade näbädra passiert. Äso hätt sich das Spiili immer wider widerholt, Tag für Tag, Wuche für Wuche, und einmal hätts dä halt ebe iigschlage. «Du Heiri, ich bi schwanger», hätt d Püüri zu ihrem für eimal uusnahmswiis nüechtere Maa gseit.»Aber nüd vu mir, mir händ ja schu eebigslang kä Vercheer mi kha», hätt der sofort gseit. «Vu wem dä suscht», fraget d’ Püüri, «du bisch dr einzig Maa näbscht em Anatoli i üserem Huus». «Ebe drum», seit dr Puur mit emäne höchrote Grind vor luuter Wuet. «Mit dem guun ich jetz gu rede, der muess abfare vu üserem Hof». «Das chasch doch nüd mache, tänngg doch ä üüsers Chind.» «Was üüsers Chind, üüchers Chind - das vu dem huere Bolschewischt und vu dir, häsch welle säge. Ihr chänd vu mir uus gad beedi abdampfe!»

Dr Puur isch i einer Galle i Gade übere ggange, doch dr Anatoli isch nüd uufzfinde gsii. Mit emäne Bieli bewaffnet isch er sine Chnecht gu sueche und hätt nä i siner ehemalige Bhuusig under dr Ädiwand aatroffe. «Was häsch gmacht mit miner Frau, du Dräggbogg, du huere Sauruss!», hät er em zugrüeft. Er isch uff ä Anatoli los, aber der isch sich zkämpfe gwännt gsii. Zerscht mit Prügel und Füüscht, nachhäär dr Puur mit sim Bieli, sinds uffenand losggange. Zmitzt i dem Kampf isch dr Anatoli zämeproche und hätt bluetüberströmt äm Bodä unde nu nuch gröchlet. Dr Puur hätt nä wiiter mit em Bieli malträtiert und äm Anatoli der lingg Arme abghagget. Dr Anatoli isch ä siner Verletzig verblüetet. Nachdem dr Puur feschtgschtellt hätt, dass sine Näbebuuler tood isch, hätt er d Liich äm Fuess vu dr Äediwand hanägleit und under dä Stei begrabe. Won er i dr Ruus sini bluetige Händ und Armä gwäsche kha hätt, isch er zrugg uff sine Hof. Sofort hätt er festgschtellt, dass dett öppis nüd stimmt. Er hätt grüeft und grüeft: «Anni, wo bisch, chumm mir mached Fride». Was dr Puur nüd gwüsst hätt: sini Frau hätt müese zwüsched dä Bäum dure zueluege, we ihre Maa dr Anatoli umbracht hät. Sie isch sofort i z Dorf zum Landjäger und hätt em verzellt, was passiert isch. Ä ganzi Schwetti Polizischte sind dä i z Güetli use und händ dr Heiri verhaftet. Wo sie händ welle dr tood Anatoli gu bärge, gnau ä dener Stell, wo nä dr Puur abgleit hätt, händ sie mit Schregge müese festschtelle, dass dett nu nuch äs paar Bluetflägge gsii sind, dr Anatoli aber spurlos verschwunde isch. Das händ d’Polizischte dä äm Puur verzellt und der isch schneechriidäwiiss worde: «Ich bi totsicher, dass dr Anatoli muussteitod gsi isch, genau dett, wone vergrabä ha. Das cha doch nüd sii».

Überall hätt mä der vermeintlich toti Anatoli gsuecht, aber niemert hät nä bis zum hüttige Tag gfunde. Aber öppis Eigenartigs isch nu äs paar Tääg nach dem Mord iiträte. Nach emäne heftige Gwitter hätt mä plötzli zmitzt i dr Ädiwand ä Arme mit ere Hand gsii. Im Dorf hätt mä gseit, dass sig dr Arme und Hand vum Anatoli, wo Richtig Wiggis Alpäli zeigi. Dett ufä sig d Püüri nach dem truurigä Ereignis hanä gflüchtet, häg det obe ä Bueb gebore und sig dä speeter mit dem Chind uff Russland i d Heimat vum Anatoli greiset. Eb dr Anatoli würggli tood gsii isch, weiss niemert, aber sitt due gsiit mä immer wider bi Rägewetter oder nach ämene Gwitter dr lingg Arme und d’ Hand. Ebä de «schwarz Hand i dr Ädiruus». Ä gfürchigi Gschicht, gälled!

zurück