E glärigi Nacht isch die vum Fridlistaag uffe 7. Meerze gsii. Wen en uumääre verzuggerette Gugelhopf hät dr Wiggis uusgsii. "Da obe lyt raati e waggere Litz Schnee", hät der Netschteler Nachtwächter zu siner Frau gseit, eb er uf d Rundi isch, "tuesch mer d Brittli guet zuenii, es chännt Lauene gii." Drnaa isch er dur ds Doorf gwattet i sym tunggle Mantel. Im Muuschy hät er gsii, wie allpott am Wiggis e chlyners Rütschli Schnee aben isch. Vu de Felsbändere häts gstobe, we wänn Bäärgmanndli mit fyne Schleierli wingge wuurded. Ds Dorf hät gschlaafe. Nu im "Hore" unde brännt nuch es Liecht. "Ähä, dr Fridli hät nuch Gaschtig", tänggt dr Wächter, und will er au nüd uugääre tigg es Schlüggli gnuu hät, so laat er e Rundi uss und gaat i d Wirtschaft ine. "Lueg ä dahane, dr Nachtwächter Fridli! Soo isch rächt! Hee, rutsched naache! Mer sind da luuter Fridlene, wo dr Namistaag fyre tüend." Eso kumplimäntiert dr "Hore"-Wirt dr Wächter hindere Tisch. Und det isch er plibe, bis es tägelet hät. Wo due dr Fridli Chuubli meint, es wär jetz Zyt zum Nügge, jooled dis: "Zeerscht wämmer nuch eis singe!", und sie füünd aa: "Freund, ich bin zufrieden, geh es, wie es will, unter meinem Dache leb ich froh und still…"

Zeismaal faats dusse aa winde, de lengeri reesser. "Herrjesses! E Staublaui!", rüeft der Wächter. Schu fleugts Brittli us de Häägge, und Schybe schäärbeled. E Risehand wirft e mächtigi Hampfle Schnee i d Stube ine. D Petroollampe kyt abem Tisch abe. I dr Stube wird’s tunggel we inere Chue. Gad will dr Wirt aafuu flamändere, da gits e Rugg dur das ganz Huus, we wänns es i d Luft nääm. Es chnotzeret i de Träämi, und eb de Manne händ chänne flueche, hät d Altigerlaui ds Tach ewägg gschränzt und uf d Landstraass abe gworfe. Stuuchebleich sind de sibe Fridlene ussem "Hore" gschosse, hei gu luege, eb ds Hüüsli nuch stand. Gottlob, a disne Hüüsere häts nüd viil tue. Aber deer Fridlistaag und daas Lied händ de säbe Lüüt nie vergässe.